იცოდე შენი ქალაქის ისტორია-თეატრალური კოშკი

რუბრიკა: ჩვენი ქალაქი

  მარიონეტების თეატრთან ახლოს ორი ახალგაზრდა ქალბატონი იდგა, როგორც ეტყობოდა, ბავშვები ყავდათ სასეირნოდ გამოყვანილი. ქალები საუბრობდნენ, ბავშვები კი იქვე ახლოს დარბოდნენ. უცებ დედებთან მიირბინეს. ერთმა უთხრა-დედი, წამო განახო, რამხელა საათი ვნახეო, მეორემ-საათი კი არა, კოშკიაო…ბავშვები დედას სთხოვდნენ ეთქვათ, ვინ ამბობდა სიმართლეს. მეორე ქალს კი შვილმა ჰკითხა-დედიკო, ვინ ააშენა ამხელა საათიო? ქალებმა ერთმანეთს გადახედეს და შვილებს მკაცრად უთხრეს-ისეირნეთ და ტვინი ნუ წაიღეთო…აი, მაშინ მივხვდი, რომ ჩვენი ქალაქის ისტორია უნდა ვიცოდეთ, სკოლებდან ბავშვები ექსკურსიებზე ჯერ საკუთარ ქალაქში უნდა გავიყვანოთ, ყველა ღისშესანიშნაობა და ადგილი ვაჩვენოთ და მერე ვიფიქროთ საჭმელებით გაძეძგილი ავტობუსით ბუნებაში გასვლაზე…

აი, ამიტომაც გადავწყვიტეთ შემოგთავაზოთ რუბრიკა-ჩვენი ქალაქი.

რუბრიკას სწორედ თეატრალური კოშკით ვიწყებთ.

2010 წელს მარიონეტების თეატრის გვერდით რეზო გაბრიაძემ უნიკალური საათიანი კოშკი ააშენა.

ყოველი საათის ბოლოს, მოხატული კარებიდან გამოდის ანგელოზი და პატარა ჩაქუჩით ზარს რეკავს.

მცირე თოჯინების თეატრი თავად კოშკშიც არის განთავსებული და დღეში ორჯერ შესაძლებელია საოცარი თოჯინური წარმოდგენის – „ცხოვრების წრებრუნვის“ ნახვა.
კოშკის ქვედა მხარეს ორი კერამიკური პანოა განთავსებული, რომლის შემადგენელი რამდენიმე ასეული ფილა რეზო გაბრიაძემ საკუთარი ხელით დაამზადა და მოხატა. კოშკი თბილისის მთავარ არქიტექტურულ ღირშესანიშნაობად იქცა.

რეზო გაბრიაძე კოშკის მშენებლობის შესახებ

კოშკის მშნებელობა, რომ დავიწყე, თითქოს დამსვეს რაღაც მანქანაზე, რომელიც მოგზაურობს დროში. ასე აღმოვჩნდი სადღაც X-XIII საუკუნეში, შორეულ და ზრაპრულ ბიზანტიაში. კოშკი უნდა ჩაწერილიყო არსებულ დროსა და სივრცეში.
ჩემი მაგიდა აივსო ორნამენტებით სავსე წიგნებით. იმ ორნამენტებით, რომლებიც ასე უხვად დაუტოვა ბიზანტიამ სამყაროს.
მე ვიმოგზაურე შუა საუკუნეებში და მინდა გითხრათ, რომ ისინი არც ისე ბნელი ყოფილა. და თუ იყო გარკვეული სიბნელე ეს ჩვენი საქმე არ არის. ამასთან დაკავშირებით სჯობს დუმილი შევინარჩუნოთ.
მაგრამ ვინ ააშენებს? სად ვეძებო ეს ხალხი? ერთი კედლიდან გამოვიდა, მეორე კი ავტობუსიდან ჩამოვიდა.
ერთს ოთარი ერქვა (ოთარ მაგრაქველიძე), ჩემი ხნის კაცი, სამოცდაათს გადაცილებული ან ოთხმოცს მიახლოებული. იმათგანი ვინც ჯგუფურ სურათებში სულ კიდეში ხვდება და სანახევროდ სახეჩამოჭრილი გამოდის.
მშენებლობებზე მან სულ 50 წელი გაატარა და ორმოცდაათივე წელი მუშად. ლამაზი კარიერაა! ჩვენ დავმეგობრდით. დღესაც ვმეგობრობთ და უკვე სამუდამოდ, ისე როგორც ბავშვობაში მეგობრობენ ხოლმე.
მეორეს ერქვა ავთანდილი (ავთანდილ ლეჟავა). ის 1300 ან 1500 წლის იქნებოდა. ხასიათით მდუმარე და არაკონკრეტული. მორცხვი ღიმილით გარიდებდათ თვალს და მზერა გადაქონდა არაფრით გამორჩეული სახლის კუთხეზე. ხუთ სიტყვაზე უფრო გრძელი ფრაზები მას თრგუნავდა. ის ჩვენთან დასავლეთ საქართველოში სოფლის ეკლესიის მშენებლობის შემდეგ მოვიდა. ინსტრუმენტებიანი ჩანთითა და ბოხჩით, როგორც XII საუკუნეში. სხვა დანარჩენი კი ცოლმა მოუტანა, უკმაყოფილო თავის ქნევით.
მე მეხმარებოდნენ ინჟინრები – ზურაბ ჯაფარიძე, გელა ჯანგირაშვილი, არჩილ ჯაფარიძე, კოტე ოდიშვილი და სხვ. მათ გადაყავდათ ჩემი ნახატები და იდეები თანამედროვე და მშენებლებისთვის გასაგები ნახაზების ენაზე. რისთვისაც მათი ძალიან მადლობელი ვარ.