“გამარჯობა, მე მზის ერთი შვილი ვარ და მინდა საზოგადოებას ვუთხრა…”

სარა ელიზაბეტ გოლდი

-ჩვენ მზის შვილები შეგვარქვეს. თავიდან მეგონა ჩემი ქერა თმის გამო მეძახდნენ ასე. ისე ოდესღაც ფარაონებიც ხომ მზის- “რას” – შვილებად იწოდებოდნენ ეგვიპტეში. ჩვილობისას მეგონა მეც ერთი ევას ასულთაგანი ვიყავი. ერთი ჩვეულებრივი ადამიანი, იგივე მოთხოვნილება-საჭიროებებითა და თვისებებით, როგორც თქვენ, ყველა დანარჩენნი. თვეებისას ყველა მეფერებოდა.

ფეხი რომ ავიდგი და დამოუკიდებლობას შევეცადე, მაშინ მივხვდი, რომ განსხვავებული ვიყავი. ერთხელ, სკვერში, როცა ჩემხელა ბავშვისკენ სათამაშოდ წავფარფატდი პეპელასავით, მისმა დედამ შიშით შეჰკივლა, შვილს ხელი ჩაავლო და სასწრაფოდ გაეცალა იმ ადგილს. დედაჩემს შევხედე. თვალზე მომდგარი, ლოყაზე ჯერ არ ჩამოგორებული, ცრემლი ბრილიანტივით უბრჭყვიალებდა. ის შეეცადა, არ შეემჩნია, ალმასივით ბზინვარე და ზღვასავით მლაშე ცრემლებში ჩამდგარი სევდა და გამიღიმა… მეც გავუღიმე.

გავუღიმე იმ არსებას, რომელსაც ყველაზე მეტად ვუყვარდი ამ ცისქვეშეთში. რომლისთვისაც გამჩენს ჩემი სახით მძიმე ჯვრის ტვირთვა დაევალებინა. დედას, რომელმაც არც კი იცოდა ეს ხვედრი რით, ან რატომ დაიმსახურა. დედის ღიმილმა სულში სითბო ჩამიღვარა და სევდა გამიქარწყლა, თუნდაც წამით… დედის ღიმილი სინდისის ქეჯნასაც შეეჭიდა, რომელიც ჩამძახოდა :

– “შენმა გარეგნობამ დააფრთხო საწყალი დედა-შვილიო”. მაგრამ არავინ იცოდა ვინ უფრო საწყალი იყო; ის დამფრთხალი დედა-შვილი თუ მე. დედა მე მამხნევებდა. ცდილობდა ყველა სარკე დაემალა ჩემთვის, რათა არ ჩავღრმავებოდი ჩემ განსხვავებულობას და კითხვები არ დამესვა. მე მამხნევებდა, მაგრამ თითქმის ყოველ ღამეს მესმოდა მისი ქვითინი. ღამით, როცა ყველას მიაძინებდა, მიჯდებოდა ერთი ოთახის კუთხეში და ტიროდა. ბევრჯერ მიფიქრია მასთან მისვლა და თქმა- ბოდიში რომ ასეთი გყავარ- მაგრამ გამბედაობა არ მყოფნიდა და ისევ მძინარედ თავის მოჩვენებას ვამჯობინებდი. … მე დედა მყავდა ნუგეშად. მას კი არავინ. არავინ, ვინც გაამხნევებდა. მისი ტკივილის გაგება არავის შეეძლო და არც არავის სურდა. ყველა სხვის საქმეში მხოლოდ ბრძენი იყო. ხანდახან გამწარებულს, გულში ლახვარ ჩასობილსა და სულიერი ტკივილით შეძრულს მომესურვებოდა, რომ ყველას ჩემნაირი ჯდომოდა სახლში , რათა მათ ჩემი და დედას გაგება შესძლებოდათ ნიშნის მოგების ნაცვლად. მაგრამ მე–მე ვიყავი, მე მზის შვილი ვიყავი, რომელიც ვერასდროს გაიმეტებდა სხვას ამ ტკივილისთვის. მიუხედავად იმისა, რომ ისინი არც ჩემ დამცირებას, არც დაცინვას და არც ნიშნის მოგებას არ ერიდებოდნენ. მე მზის შვილი ვიყავი. სიბრალულის ნაცვლად სიყვარულს მონატრებული მზის შვილი. დაცინვის ნაცვლად გვერდში დგომას მოსაკლისებული მზის შვილი. მზის შვილი, რომელიც არ იმჩნევდა თავის განსხვავებულობას დღისით. ხოლო, როცა მოსაღამოვდებოდა და ბალიშზე მიდებდა თავს, მისდაუნებურად ცრემლი წასკდებოდა და ტირილით გულამოსკვნილი იძინებდა ყოველი მთვარის ამოსვლისას. გამთენიისას კი ისევ ირგებდა თავის მზის შვილობის ღიმილს გასასვლელი ტანსაცმელივით და გადიოდა იმ სამყაროში, რომელიც დაცინვის მეტს არაფერს იმეტებდა მისთვის.

მოგესალმებით, მე ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ 1984 წელს დაბადებული; თუმცა არა, ჩვეულებრივი ვიყავი 1998 წლის 4 დეკემბრამდე, სანამ დღის 2 საათზე უეცრად მარჯვენა სახის მამოძრავებელი ნერვის დამბლა არ დამემართებოდა. მაშინ სუხიშვილების სტუდიის მეოთხე კურსის სტუდენტი ვიყავი, ერთი წელი მაკლდა სტუდიის დასრულებამდე და ჩემი ოცნების ახდენამდე, რომ დიდ სუხიშვილებში, ილიკოსთან და ნინოსთან გამეგრძელებინა ცეკვა. მაგრამ ოცნება ოცნებად დარჩა, ამ ფაქტიდან სამი თვის მანძილზე ცეკვას მივტიროდი, მაგრამ მხოლოდ სამი თვის შემდეგ გავიაზრე ჩემი დამახინჯების ფაქტი და რეალობას გაუსწორე თვალი.

როდესაც „მზის შვილების“ დასაწერად კალამი ავიღე ხელში, არ ვიცოდი პირველი წინადადების შემდეგ როგორ გაგრძელდებოდა, არც ფინალი ვიცოდი. დაიწერა ასე ექსპრონტად. თუმცა ახლა დანამდვილებით ვიცი რა მესიჯის გაგზავნა მინდა საზოგადოებისთვის, რადგან ყოველდღე ვაწყდები მათში დამცინავ მზერასა და დამამცირებელ რეპლიკებს.

–დაივიწყეო შენი ნაკლი,– მეუბნევიან ახლობლები. მაგრამ როგორ დავივიწყო, როცა გარეთ გასულს ათასი რეპლიკა მესმის. როგორ დავვიწყო, როცა სამსახურის საძიებლად მისულს, მიცხადებენ ჯერ ვიზუალურად უნდა აკმაყოფილებდე ჩვენს მოთხოვნებს და მერე გამოცდა და გასაუბრება არის საჭიროო. არადა მე წიგნებთან ვიყავი მისული და არა ფეშენ ვიქზე. წიგნებთან, რომლებიც ჩემი თავშესაფარია. დღეს მინდა მესიჯი გაუგზავნო საზოგადოებას და უთხრა:

„ჩვენ ცხოვრებისგან დაღდასმულები წამითაც ვერ ვივიწყებთ ჩვენს სატკივარს და თუ თანადგომა არ შეგიძლიათ, თუ კი სვიმონ კვირინელივით ჯვრის ზიდვაში ვერ დაგვეხმარებით, წლებით ჯვარცმულებს, ეკლებს ნუღა დაგვიმატებთ გვირგვინზე, რადგან უკვე სისხლისგან დაცლილები ვართ; წყლის მაგივრად ძმარში გაჟღენთილ ღრუბელს მაინც ნუღა მოგვაწოდებთ და ფერდს შუბით ნუღა განგვიგმირავთ. ჩვენც ხომ ოდესღაც თქვენნაირი ჩვეულებრივი ადამიანები ვიყავით. ჩვენც ხომ გვინდა ვიყოთ ლამაზები თქვენსავით. არ ვართ და გვაკმარეთ ჩვენი ჯვრის ზიდვა. უფრო მეტად ნუღა დაგვიმძიმებთ მას.“

მე მწერალი არ ვარ, უბრალოდ დავწერე ის, რაც მაწუხებდა. მე ერთი მეოცნებე გოგონა ვარ, რომელმაც თავშესაფრად წიგნები აირჩია. და თუ ოდესმე წიგნებიც მცნობენ ღირსად ჩემი ნაწერები მათ რიცხვს შეემატოს , ჩემზე უბედნიერესი ადამიანი ალბათ არავინ იქნება ქვეყნად.