ეს უნდა იგრძნოთ! წადით იქ! საქართველოს მოწყეტილ საქართველოში!
სულ რამდენიმე დღის წინ, აშშ-ში ახალგაზრდა ელჩის ანა ლეჟავას ინიციატივით „ფაბრიკას“ დარბაზში ჩატარდა საქველმოქმედო საღამო, რომელშიც მონაწილეობს იღებდა თბილისის თანამედროვე ბალეტი. საქველმოქმედო ღონისძიება ცხინვალის მოსაზღვრე სოფლებში მცხოვრები ახალგაზრდებისა და ბავშვების დასახმარებლად გაიმართა. მოსულ სტუმრებს ბილეთის ნაცვლად სათამაშო, წიგნი ან ტანსაცმელი უნდა მიეტანათ.
საბალეტო დასის წარმოდგენამდე იქ შეკრებილ საზოგადოებას ანა ლეჟავამ და თემო მინდორაშვილმა მიმართეს.
მათ კიდევ ერთხელ შეახსენეს საზოგადოებას, რომ საზღვრისპირა სოფლებს დიდი ყურადღება სჭირდებათ.
დღეს კი ახალგაზრდებმა შეგროვილი საჩუქრები საზღვრისპირა სოფლებში წაიღეს.
თემო მინდორაშვილი:
-„დღეს ყველაფერმა ვფიქრობ კარგად ჩაიარა, საზღვრისპირა სოფლებში უამრავი წიგნი, სათამაშო და ტანსაცმელი ჩავიტანეთ, ძალიან ბევრი ადამიანი მოვიდა, ყველას უნდოდა რარაც საჩუქარი შეხვედროდა… ამ საქმეს რომ მოვრჩით, ბავშვებთან ერთად ვიგუნდავეთ, მოკლედ, უამრავი ადამიანის გული გავახარეთ, თუმცა ეს არაა ყველაზე მთავარი, არც ისაა ყველაზე მთავარი, რომ უამრავი ბავშვი გაცილებით მეტი სათამაშოთი ითამაშებს, არც ის, რომ ზოგს თბილი ტანსაცმელი ექნება ანდაც რამოდენიმე წიგნით მეტი, არც ის, როგორ გავიხარეთ ჩვენ, არც ის, რომ კიდევ ერთხელ ვიყავი იქ და “გიყურებთ ტვინებსა და გულებს” იქაურობაზე საუბრით. არაა ეს ყველაფერი მთავარი, მთავარი ისაა, რომ ვიღაც იქ, მერეთში ან ზარდიაანთკარში დღეს ამ ყველაფრიდან გამომდინარე მშვიდი ძილით დაიძინებს შინ, ისევე როგორც ვიღაც აქ, თბილისში, იმიტომ რომ…როგორ გითხრათ…ვერ გეტყვით, უნდა იგრძნოთ. წადით იქ! საქართველოს მოწყეტილ საქართველოში!“
ახალგაზრდებს გვერდიდან არ მოსცილების მარინა კობალაძე, რომელმაც ყველა ოჯახის მდგომარეობა იცის და ყოველთვის ცდილობს მათ გვერდით იყოს.
სწორედ, მთავარი ისაა, რომ იმ ადამიანებმა დღეს ყურადღება იგრძნეს, დღეს ამ ახალგაზრდებს გული გადაუშალეს და მიეცათ იმედი, რომ ასეთი ახალგაზრდების შემხედვარე სხვაც მიბაძავს, სხვაც ჩავა და თუნდაც უბრალოდ, მოიკითხავს და კეთილი ღიმილით გაუღიმებს…
ანა, თემო და მისი მეგობრები უდიდეს მადლობას იმსახურებენ, რადგან მათ ესმით, მათ სტკივათ და უხარიათ ხალხის ტკივილი და სიხარული…
ამას ვერ გაიგებ, ვერ შეიგრძნობ თუ ერთხელ მაინც არ ჩახვედი მათთან, არ ჩახედე ამ ბავშვებს თვალებში, არ გაესაუბრე მოხუცებს და არ იგრძენი ის, რაც უნდა იგრძნო…დანარჩენს კი ეს ფოტოები გიამბობენ:
