ენგურსგაღმელის ჩანაწერები
დინა მირცხულავა
მე ვარ 14-ის , ის — 26-ისა.
სახლი, სადაც ვისვენებ, ცენტრშია და სწორედ მის წინ აჩერებს პურის მანქანა გაბმული სიგნალით.
ცხენის ფლოქვების თქარუნით დაეშვება ის, 26-ის, ჩემ სახლს გვერდით რომ ვიწრო ორღობე ჩამოუდის, იქიდან.
და ასე ყოველდღე.
ახლა რომ წიგნს ვკითხულობ, იმ გმირს ჰგავს, ცხენზეც მისნაირად ზის, მე მიყვარს ის და მე ვარ 14-ის.
ორღობის მტვერი შემოვარდა ჩემ ღია ფანჯარაში და ხმაც გაისმა — თქარათქურის. ეს ხმა არ მაჩერებს საწოლში და უკვე აკაციის ღობის ძირში ვარ ჩაცუცქული.
ააყელყელავა ცხენი და არც გადმოსულა, პური პარკით ჩამოჰკიდა უნაგირს.
მოტრიალდა და თვალი მკიდა:
— ჰეი, მანდ რას გატრუნულხარ, გინდა ცხენზე გაკატავო?
— მინდა! — სულ არ მახსოვს, რომ თხელი სარაფანი ძლივს მიმალავს მუხლებს.
წინ შემომისვა. ერთმანეთში აირია ცხენისა და ბიჭის დაძაბული სუნთქვა. სუნქვა რა, ფშუილი. ჩვენ არ ვჩერდებით, ჩვენ მივქრით, განზრახულია — ქვეყნის დასალიერამდე.
მდინარის პირას ვქვეითობთ.
— რამდენი წლის ხარ? — და თმას მისწორებს, ათჯერ მაინც რომ ვცადე, სულის შებერვით მომეშორებინა ცხვირიდან.
ახლოს მოიწევს, სულ ახლოს, წამიც და…
ცხვირში შემიღიტინებს საშინელი სუნი, ერთმანეთში არეული — ცხენისა და ადამიანის ოფლის, აქამდე ჩამოშლილი თმა მიშლიდა, ალბათ, სუნი ამეღო.
დასწყევლოს ღმერთმა! წინა ღამის ნამთვრალევია. უმალ ვხტები ადგილიდან.
— სახლში მინდა.
— წაგიყვან, აბა, ცოლად კი არ მომყავხარ? — იღრიჭება.
ზუსტად ის სახე აქვს, მის ცხენს რომ მიუღია ამ წამს ლაგმის ღეჭვისას.
„არც კბილებს იხეხავს! წავიქცევი ახლა. ან რომელი გმირი, დებილო დინა, რას ჰგავს, დახლართული ფეხებით, გაუპარსავი კისრით“, — მწარეფიქრიანობა მჭირს.
— უკან ვჯდები, — თვითონ შემაშინა საკუთარმა ხორხისმიერმა ხმამ.
— რა უცნაურები ხართ ეს ქალაქელები?! — ისევ იღრიჭება.
ისე მწარედ ვეკიდები უნაგირს, დალეწილ ფრჩხილებს მივიტან სახლში…
— ერთი გამაქანე რა, და დედას არ უთხრა, ვინ მომიყვანა, — თაზოს ვეხვეწები ჰამაკში გაშხლართული.
უკვე გადავდივარ სიზმარეთში და იქაც მახსოვს: ავდგები თუ არა, მდინარეზე გავრბივარ, უნდა ჩამოვირეცხო ის ცხენბიჭა და აუცილებლად რამე სხვა წიგნი უნდა ვიშოვი წასაკითხად, ძველს აღარ დავუბრუნდები…
ეს იყო უწინ. მე 14-ისა, ის — 26-ის.
